دقت کردین وقتی دوستی یا فامیلی خارج از کشوره هر وقت باهاش تماسی میگیریم هی میگیم به امید دیدار و فکر میکنیم وقتی اومد چنین و چنان کنیم و هی برنامه هامونو با هم جور کنیم ولی وقتی اومده اونم ۳ ماهه و دیگه داره میره بخودمون میائیم عجب آدمایی هستیم چی وعده داده بودیم و چی شده...
بعضی وقتا از خودم بدم میاد بابت این سستی که انجام دادم
اتفاقا برادرزاده همسرم تازه از لندن اومده و من باید یه شب دعوتش کنم شام بیاد خونمون.
آفرین زن عموی مهربون
این مشکل هممونه . وقتمون کمه اگرنه احساسمون سرجاشه . زمونه عوض شده و گرفتاری ها زیاد . همیشه کلی کار نکرده داریم و کلی آدم دعوت نکرده و ... ! و همینطوری عمر داره کی گذره !
انسان وسستی در هم تنیده شدند